İlk Deneyimler
Akşam ezanı yeni okunmuş yemeğimizi yiyip namazı kılmıştık.Çarçabuk hazırlanıp yola çıktık.Gideceğimiz yer yakın olduğundan yürüyerek gidecektik.Lüks bir evdi.Sanırım milli bir futbolcunun ailesinin evine girmiştik.Herkes üzgün ben ise birazdan neler yapacağımı düşünüyordum.Azıcık sohbet edip selamlaştıktan sonra bizi bir odaya aldılar.
Her yer gerçekten özene bezene süslenip detaylandırılmıştı.Herkesin istediği de böyle bir ev olsa gerekti.Zaten ömrümüz boyunca hep güzel bir ev iyi bir araba ve sonrasında huzur istememiş miydik.Ama huzurlu olmak için önce ev ve arabamızın olması lazımdı..Ancak o zaman mutlu olurduk di mi..Peki bu insanlar neden üzgündü, yoksa bilmiyorlar mıydı şimdi mutlu ve huzurlu olmaları gerektiğini..
Odaya girince bize verilen bezi hocaannemiz belli ölçülerde kesip bölmeye başladı.Bende yardımcı oluyordum..Aslında bu konularda çok hassas ve çekingendim, öğrencilerime ders olarak ta öğretiyordum ama pratik lazımdı..Belki de korkularımı yenmem lazımdı..Kefeni hazırlayınca merdivenlerden inip kapının önünde bulunan büyük bir araca bindi, meğersem cenaze aracı buymuş.Kapısı kapalıydı.Önden hocamız girdi.Ben ise yapabilir miyim diye arabanın merdiven basamaklarında bekliyordum.Sonra bir cesaret geldi hadi gireyim dedim, euzu besmele çektim kafamı kaldırıp baktığımda bembeyaz örtülere sarılmış görünce bir acayip oldum,kapıya doğru yöneldim.Az daha çıkacaktım ki Rabbim yardım etti ve o korku gitti.Şimdi yanındaydım ve örtülerini açıyorduk.Çenesi başından bağlanmış, ayaklarını birbirine bağlamışlardı.Önce bir örtüyü üzerine örtüp sonra alttaki örtüyü aldık. Hocaanne bu konuda epey tecrübeliydi.Suyu ayarlamış, sanki yeni doğmuş bir bebeği yıkar gb narin yıkıyordu.Ben hem yardımcı olurken hemde inceliyordum..Gözlerine baktım önce kim bilir neleri gördü bu gözler diye düşündüm.Şimdiyse asla açılmayacak gb duruyordu.Hakeza ağzı da öyleydi.Dudakları morarmış, vücudu soğumuştu.Böyle miydik önceden diye düşündüm. Bu teyze bilir miydi acaba bu saatte nefes alamayacağını..Birde cenaze yıkanırken etrafındakileri görür ama kendi olduğunu bilmezmiş.Bunları düşündüm o anda..
Artık yıkama bitmiş ve kefenlemeye başlıcaktık.Yine çok nari ve nazikçe çevirerek kefenledik.Bazı kokularla onu süsledik.Ne garipti şu insanın hali,yanlızdı her daim..Şimdi varsa salih amelinden başka neyi vardı ki..Ne o muhteşem evi, ne evlatları ne de eşi..Sadece amelleri vardı..
Korktuğum gb olmadı.Hiç o günden sonra cenazeyle alakalı bişeyde görmedim.Kendimi korkutmuşum dedim.Şimdi öyle korkunç,içi dışı ayrı olan insanlarla karşılaşıyorum ki ölülerle uğraşmak daha sevimli geliyor.. Anlayamıyorum o yüzden ya ben değiştim ya da insanlar değişti. ya da hep böyleydi de ben yeni farkına vardım..Selam ile fi emanillah.. :)
Her yer gerçekten özene bezene süslenip detaylandırılmıştı.Herkesin istediği de böyle bir ev olsa gerekti.Zaten ömrümüz boyunca hep güzel bir ev iyi bir araba ve sonrasında huzur istememiş miydik.Ama huzurlu olmak için önce ev ve arabamızın olması lazımdı..Ancak o zaman mutlu olurduk di mi..Peki bu insanlar neden üzgündü, yoksa bilmiyorlar mıydı şimdi mutlu ve huzurlu olmaları gerektiğini..
Odaya girince bize verilen bezi hocaannemiz belli ölçülerde kesip bölmeye başladı.Bende yardımcı oluyordum..Aslında bu konularda çok hassas ve çekingendim, öğrencilerime ders olarak ta öğretiyordum ama pratik lazımdı..Belki de korkularımı yenmem lazımdı..Kefeni hazırlayınca merdivenlerden inip kapının önünde bulunan büyük bir araca bindi, meğersem cenaze aracı buymuş.Kapısı kapalıydı.Önden hocamız girdi.Ben ise yapabilir miyim diye arabanın merdiven basamaklarında bekliyordum.Sonra bir cesaret geldi hadi gireyim dedim, euzu besmele çektim kafamı kaldırıp baktığımda bembeyaz örtülere sarılmış görünce bir acayip oldum,kapıya doğru yöneldim.Az daha çıkacaktım ki Rabbim yardım etti ve o korku gitti.Şimdi yanındaydım ve örtülerini açıyorduk.Çenesi başından bağlanmış, ayaklarını birbirine bağlamışlardı.Önce bir örtüyü üzerine örtüp sonra alttaki örtüyü aldık. Hocaanne bu konuda epey tecrübeliydi.Suyu ayarlamış, sanki yeni doğmuş bir bebeği yıkar gb narin yıkıyordu.Ben hem yardımcı olurken hemde inceliyordum..Gözlerine baktım önce kim bilir neleri gördü bu gözler diye düşündüm.Şimdiyse asla açılmayacak gb duruyordu.Hakeza ağzı da öyleydi.Dudakları morarmış, vücudu soğumuştu.Böyle miydik önceden diye düşündüm. Bu teyze bilir miydi acaba bu saatte nefes alamayacağını..Birde cenaze yıkanırken etrafındakileri görür ama kendi olduğunu bilmezmiş.Bunları düşündüm o anda..
Artık yıkama bitmiş ve kefenlemeye başlıcaktık.Yine çok nari ve nazikçe çevirerek kefenledik.Bazı kokularla onu süsledik.Ne garipti şu insanın hali,yanlızdı her daim..Şimdi varsa salih amelinden başka neyi vardı ki..Ne o muhteşem evi, ne evlatları ne de eşi..Sadece amelleri vardı..
Korktuğum gb olmadı.Hiç o günden sonra cenazeyle alakalı bişeyde görmedim.Kendimi korkutmuşum dedim.Şimdi öyle korkunç,içi dışı ayrı olan insanlarla karşılaşıyorum ki ölülerle uğraşmak daha sevimli geliyor.. Anlayamıyorum o yüzden ya ben değiştim ya da insanlar değişti. ya da hep böyleydi de ben yeni farkına vardım..Selam ile fi emanillah.. :)
Yorumlar
Yorum Gönder