Yol mu dayanır.. ?

Hiç söylemekten sakındığınız sırlarınız oldu mu ? Sırlar..Bazen insanın içini kemiren sırlar..Bu sırlar bazen bir hastalık olur bazen de kendimize bile itiraf etmeye çekindiğimiz sırlar.Korkarız bir gün duyulur diye..Ya da bir mahcubiyet kaplar benliğimizi, hani acziyetimiz ortaya çıkacak diye..  Ahh bu acizlik yok mu, hani hep güçlü olmak isteriz.Sırf bu yüzden hastalığımızı, dertlerimizi, sırlarımızı hatta gözyaşlarımızı bile saklarız.Ağlamaya bile çekinir oluruz. Ahh bu acizliğimiz, gururumuz yok mu..

Bazen de her şeyden kaçmak isteriz.Başımı alıp gidesim var derler ya, o misal işte.Aslında bu bile acizliğimizden kaynaklanıyor.Korkuyoruz yüzleşmeye, kararsızız çünkü aldığımız kararın sorumluluğunu alacak kadar bile cesaretimiz yok.Ne ara bu kadar özgüvenimizi yitirir olduk bilmem.Bir kitapta okumuştum ; aslında ne kadar becerikli olduğumuzu unutur olmuşuz.Şöyle her gün aynaya bakıp bu muhteşem varlığın kendimiz olduğunu görmemiz lazım.Çünkü gerçekten muhteşem yaratıldık.Belki boş gayelere hizmet eder olduk ama hiçbir zaman geç değildir.Zararın neresinden dönersek kardır.Belki bir çok hata yaptık, bir çok yanlışa daldık ama geç değil.Samimi tövbe ile Mevla bile af ederken biz kendimize zalim oluvermişiz. Geçmişi düşünüp, yaptığımız yanlışlardan, sırlarımızdan kurtulamamışız.Bir türlü şu an kısmına gelemedik.Halbuki bizim her anımız kıymetli ama farkında olamıyoruz.Ancak seneler geçiyor, ömür tükeniyor da fark ediyoruz ne kadar beyhude yaşamışız.

İnsanın ömrü, yoluna giden yolcuya benzer.Geçmişi de elinde taşıdığı bavula benzer, onsuz hiçbir yere gidemez. Bırakamazda , bırakmamalı da, çünkü geçmişimiz bizim en kıymetli ve nice zahmet, üzüntülerle elde ettiğimiz tecrübelerimizdir.Onlarsız yapamayız.Ancak bavulumuzu gerektiği zaman değil de her adım başı açarsak işte o zaman da yolumuza devam edemeyiz.

İşte hayatımızı bize zorlaştıran devamlı geçmişi hatırlayıp günümüze bakamamaktan mahvoluyor.Hem geçmiş hem de şu anımızı öldürüyoruz.Ne mi yapmalı ? Artık içimizde sakladığımız sırları, dertleri, kederleri unutmak.Çok zor değil.Canınızı mı yaktılar  ?  Affedin.Bu ne kadar insanı rahatlatıyor, kin, öfke kadar bedeni yıpratan bişey daha yok.Bırakın eskiyi ve şu anı kaybetmemeye çalışın.Hayatta her şey Allah’ ın izniyle oluyor, yeter ki iste ve gayret et.

Hadisi kutsi de olduğu gb .

”Bana bir adım gelene ben on adım gelirim.” diye buyuruyor Mevla teala hz.

Selametle fi emanillah. :)