SELAM İMAMHATİPLİM..

Nereden nereye.. O kadar çok şey yaşadık ki sanki bir sene değilde on sene yaşlanmışım gibi hissediyorum. Geçen sene başladığım hafta sonu imamhatip lise, hafta içi arapça kurs ve sohbetlerim birde üstüne süpriz minik ama aslan hanımefendi olunca baya yoğun bir sene geçirdik.
Her yerde böyle mi bilmiyorum ama Balıkesir de açıköğretimde ciddi bir disiplin söz konusu. Bu da beni aşerme bulantılarıyla zaman geçtikçe ağırlaşan vucutla çok yordu. Hele de dönem sınavları.. Millet meğersem hiç çalışmadan sallayıp geçiyormuş sınavda ama ben illa o kitapları okur, deneme sorularına çalışırım..Ama bir şeyi
de farkettim ki imamhatipler eski bilincini yitirmiş.Çok azı müstesna.. Önceden uzun koyu başörtüler tuhaf şallara bırakmış kendini. Herkes birine ya da birşeye beğendirme derdinde.Bu gençliğin suçu değil onu yetiştiren anne babanın .çevrenin suçu.. Bir de hafızlık tesbit sınavı var ki onun sebebine baya hatim yaptım minik hanımefendiyle :) Şükür onu da aldık.Şimdi ki hedefim Kartal Müftülüğü.. Bakalım nasip herşey.

İnsanoğlu her işin hakkından gelebiliyormuş.Annem bizi yetiştirirken derdi '' kız, hırsızlıkğı dahi bilecek ama yapmayacak.'' Bizi herşeye, her işe hazırlıklı yetiştirdi kendi zamanında çok yorulmuş çünkü.. Bu sayede evlilik hayatımda ciddi bir sorun yaşamadım çok şükür tabi eşimin anlayışlı ve becerikli biri olması da ayrı konu..Ama gelgelelim ki annelik, ilk öğrendiğin andan ölene kadar çok başka şeymiş.

Doğum denen şey ölümün kıyısından dönmekmiş, hayatımda vucuduma bu kadar kuvvetli bir ağrı, sancı saplanmadı. Sonra bir ara kızımı gördüm karşıda. İşte tam orda yatıyordu. O an başka birşey düşünemiyorsun sadece yakından görmek, acaba beni sevecek mi ,o bana mı ait diye düşünüyorsun..
Bir de ilk doyduğu vakit yanımda uyuması ne hoş, paha biçilemez şeydi öyle.. İnsan bu yazıyı okuyunca hemen çocuk sevesi gelir ama herşey böyle kolay olmadı maalesef..Çok zor geldin dünyaya be minik aslanım.. iyileşmem neredeyse bir ayımı aldı ve ben bu dönemde seni sevemedim..Sağolsun annem ilgilendi herşeyle ama o da gidince bunalıma girdim.
Hiç unutmuyorum, evden herkes gitti bir senle ben kaldık. Ve başladın ağlamaya, senle birlikte benle ağladım hüngür hüngür şimdi ne yapacam ben diyip durdum bir müddet.. Korkmuştum.. Üstesinden gelememekten, yanlız kalmaktan, sana bakamamaktan korkmuştum.. O an anneme çok kızdım neden bana korkmamayı da öğretmedi, neden bu kadar acizken beni bırakıp gitti diye kızdım. Sonra kum döktün, çok hastalandın ki biz bunu hemen anlamayadık.Gaz sorunuydu,ağrısıydı, dişiydi, uykusuydu derken beş ayı bitirdin minik aslanım.. :)
Şimdi yavaş yavaş öğreniyorum anneliği, korkmamaya çalışıyorum.Evet, belki tecrübesizim, yanlışlarımda olacak ama hep sana daha iyisini sunmak için, seni imanlı, ihlaslı, hanımefendi yetiştirebilmek için..
yine, yeni kararlar alma arefesindeyiz.Neyin bizim için iyi olacağını bilmiyoruz ama hakkımızda hayırlısı inşallah..

fi emanillah