Çocuğu Olmadığı İçin Bunalım Geçiren Hanımefendiye
Çocuğu olmayan ve üzülenler için teselli edici bir mektup. Selamun aleyküm hocam, Bundan 6 yıl önce eşimle Allah rızası için bir evlilik yaptık,. Gerek düğün sürecimizde, gerek yeni kurduğumuz ev hayatında her zaman ilk önceliğimiz Allah rızasıydı. Evimizde tebliğ çalışmaları, kitap okuma programları ve sohbetler vardı. Eşim 24 ben 20 yaşında bu yolda çok aktif gençlerdik. Ama bu çok uzun sürmedi. Yaklaşık 1 yıl sonra tıbben çocuğumuzun olması -kocamdaki bir rahatsızlıktan dolayı- imkansıza yakın olduğunu öğrendik ve dünyamız değişmeye başladı. İlk duyduğumda “Rabbim imanımı artır ki sabrım da artsın ” diye dua ederdim, ama yıllar geçtikçe imtihanımız sanki daha da ağırlaştı. Sadece çocukla değil ailelerimiz ve kardeşimiz dediğimiz insanların dedikodu vb. şeyleriyle de imtihan olduk ve sanki bu daha zordu. Kitap okumak için yanıp tutuşan ben kitapların kapağını açmaz oldum, sosyal ortamlara girmez oldum. Buna sohbet ve dernek işleri de dahil. Çünkü nerde insan varsa